Για πρώτη φορά παρουσιάζεται στο κοινό η τελευταία (1997) και εμπλουτισμένη από τον συγγραφέα αναθεώρηση του ενός από τα έξι μονόπρακτα του έργου του «Μικρο-αστικό δίκαιο» με τίτλο «ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΔΙΚΟ ΜΑΣ». Πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία, έργο της ενδιάμεσης περιόδου του συγγραφέα (1980-1984), γραμμένο το 1983 μετά την ΤΕΛΕΤΗ (1982). Στην σπαρταριστή αυτή, ανορθόδοξη κωμωδία, την σουρεαλιστικά επίκαιρη, ο μοναδικός Μάτεσις καυτηριάζει με πανέξυπνο τρόπο τον μικροαστισμό, την υποκρισία και την απάθεια με την οποία αντιμετωπίζουμε όσα επειγόντως μας αφορούν...

Τρία φριχτά πρόσωπα, η μαμά, ο μπαμπάς και ο γιος, παίρνουν την βόλτα τους στο πάρκο με τελικό προορισμό το τσίρκο. Μαζί με την βόλτα τους, παίρνουν αμπάριζα τις αξίες, τα ήθη, τα πιστεύω και ό,τι άλλο έχει την ατυχία να βρεθεί στον δρόμο τους, καθώς η μαμά και μπαμπάς βρίσκουν την ευκαιρία να γαλουχήσουν το παιδί τους στα ιδεώδη του εκφυλισμένου μικροαστισμού. Το διδάσκουν πως να βασανίζει, να σκοτώνει, να καταπατά και γενικώς να νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του. Κυρίως του διδάσκουν ότι η μοναδική υποχρέωση που έχει προς τους συνανθρώπους του είναι να απαιτεί και να επιβάλλει με κάθε μέσο τα δικαιώματα του: τα οποία και πάλι είναι να τρώει μέχρι σκασμού, να καταπατά τον θεϊκό και ανθρώπινο νόμο και να πράττει τα πάντα – τα πάντα όμως - για το προσωπικό του συμφέρον. Μόνο τότε το μέλλον θα είναι δικό του... Για να το θέσουμε πιο σωστά, ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΔΙΚΟ ΤΟΥ. Αυτό έχει σημασία...

Μια παράσταση που θα μας εξοργίσει με το πόσο μας αφορά και το πόσο  μας πήρανε χαμπάρι. Αν σας αρέσει να σας χαϊδεύουν τα αυτιά …μην έρθετε. Αν σας αρέσει  να χαϊδεύετε αυτιά μην έρθετε… Αν έχετε αυτιά και μάτια που κάνουν σωστά την δουλειά τους …καλωσορίσατε… στον πιο απρόσμενο και κωμικό περίπατο… που σας έλαχε.

Ο Παύλος Μάτεσις (1933-2013) κατέχει μια εξέχουσα θέση, τόσο στην ελληνική πεζογραφία όσο και στην δραματουργία, πρωτίστως χάριν, στην ανατρεπτική χρήση της γλώσσας. Μια γλώσσα πολυσήμαντη, καυστική, αυτοαναιρούμενη, που σαρκάζει αυτοσαρκαζόμενη κάθε αλήθεια και κάθε ιδεολόγημα. Ο Μάτεσις  στο έργο του «Μικρο- Αστικό Δίκαιο», όπως και στα υπόλοιπα έργα του, είναι ένας ανελέητος μαστιγωτής των ηθών της κοινωνίας των μικροαστών. Μέσα από λεκτικά ανατρεπτικά παιχνίδια που πλουσιοπάροχα προσφέρει η γραφή του και μέσω παρωδίας των αξιών, απομυθοποιεί όλα τα στερεότυπα. Μέσω του αυτοχλευασμού των προσώπων επιτυγχάνει την αναμυθοποίηση των τρόπων αφήγησης της ιστορίας. Είναι αυτά τα λεκτικά παιχνίδια που τέμνουν την «άλλη» Ελλάδα, την «άλλη» ταυτότητα, αυτά, των οποίων τον άξονα άλλαξε η θρησκεία μετατοπίζοντας την ελπίδα στην μετά θάνατον ζωή. Παγιδευμένοι λοιπόν οι μικροαστοί του Μάτεσι, αναζητούν διέξοδο στη μελλοντική αγιότητα. Η σάτιρα, η χλεύη του Μάτεσι είναι και σκληρή αλλά ταυτόχρονα καίρια. Όταν ο καθένας μας στην προσπάθεια του, για να κυριαρχήσει, να επιβιώσει, χρειάζεται να παραβιάσει τους νόμους της φύσης, να τους ξεζουμίσει, να καταστρέψει το περιβάλλον για να ταμπουρωθεί στο καβούκι του, στο μικρό του καταναλωτικό φρούριο και όταν όλα αυτά τα χάσει, δεν έχει παρά να εφεύρει μια δραπέτευση, μια άτακτη φυγή προς το μεταφυσικό άγνωστο. Οι θλιβεροί μικροαστοί του Μάτεσι, απογυμνωμένοι από την στολή τους, αναζητούν τα φωτοστέφανα και τα φτερά των αγγέλων, αλλά διαπιστώνουν πως η πτεροφυΐα καταντά μασκαραλίκι και η παραγγελία, συμφέρουσας κατά τα ήθη της μικροαστικής ζωής, μεταφυσικής βολής είναι ένας τραγικός Καρνάβαλος.