Τι συμβαίνει τελικά με τις «Μέλισσες», έχουν εν τέλει τόσα κοινά συναισθήματα, συμπεριφορές και στοιχεία ώστε να ταυτιστούν με τους ανθρώπους;
Οι μέλισσες είναι μια ολόκληρη κοινωνία τάξεων κ αντιθέσεων. Αποτελεί τη φαινομενολογία της κοινωνίας εκείνης που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να αφήσει ένα μικρό τόπο ελευθερίας κι επιλογής των πράξεών μας. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί πάντα, ωστόσο στις μέλισσες τα πράγματα είναι απολύτως στα χέρια της τύχης, του αναπάντεχου, του δικαίου, εκείνοι οι κανόνες που τα μοναδικά αυτά πλάσματα βιώνουν, φέρνουν στο φως πως η αγάπη κι η μεγάλη αλήθεια που δημιουργείται από τη γνησιότητα των συναισθημάτων οδηγεί στην δημιουργία γεγονότων που αφήνουν ιστορία. Έχουν στοιχεία κοινά με τους ανθρώπους, είναι όντα, τα οποία οσφραίνονται, διαισθάνονται, αναλύουν, ερωτεύονται και τολμούν και δίνουν στις πράξεις τους νόημα. Οι μέλισσες με όλα τα εν τη γενέσει ερωτηματικά τους κ συναισθήματα τους δεν μπορούν να διατυπώσουν την έννοια του κακού, της ζήλειας, έχουν απίστευτη καλοσύνη κι αγάπη μέσα τους. Οι αντιδράσεις τους είναι η κινητήριος δύναμη για κάτι καλύτερο, έχουν στόχο, έχουν προορισμό στη ζωή, νουθετούνται όπως ένα μικρό παιδί.
Περιέγραψέ μας λίγο τον ρόλο της Χρυσάνθης και πως τον υλοποιήσατε σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη και τα άλλα παιδιά που συμμετέχουν στην παράσταση;
Είναι ένα κομμάτι ευγένειας κι αγάπης στην αγαπημένη της φίλη Ηλιάνθη. Η Χρυσάνθη ως ένα πλάσμα πολύ ευαίσθητο και φοβικό, το μόνο που ξέρει είναι να υπακούει σε ό,τι της σερβίρουν. Αποτελεί τον λυτρωτικό χαρακτήρα του έργου καθώς σε συνεργασία με τη Ροδάνθη καταστρώνουν σχέδιο φυγής της Ηλιάνθης προκειμένου να σωθεί και να ζήσει τον έρωτά της. Η Χρυσάνθη θα έλεγα έχει το ψυχικό χάρισμα να θέλει το δίκαιο, να αγαπά τα εμπόδια προσπερνώντας τα. Ο σκηνοθέτης με βοήθησε να τον φέρουμε σε πέρας με το καλύτερο δυνατό τρόπο...
Πώς γεννήθηκε η ιδέα για την εν λόγω παράσταση, πόσο δύσκολο ήταν η πραγμάτωσή της και πόσα καταφέρατε από τους αρχικούς σας στόχους;
Η ιδέα της παράστασης γεννήθηκε από τον ίδιο τον συγγραφέα σε συνεργασία με την ηθοποιό -παραγωγό Πολυτίμη-Αλεξάνδρα Καλομοίρη. Ο συγγραφέας μας Γιώργος Φολόκης εμπνευσμένος από τις συνθήκες της κοινωνίας μας, πολύ εύστοχα συνέθεσε μια κοινωνία μελισσών. Μέσα από αυτήν καταδεικνύει τα τεκταινόμενα των τάξεων και των πραγμάτων που υφίστανται πιέσεις. Τα ήθη και οι αξίες έρχονται κόντρα σε ένα κατεστημένο που δύσκολα σπάει. Ένα έργο δώρο για εμάς που παίζουμε, αλλά και που αποτελεί σύμβολο προς την αγάπη και τον άνθρωπο που έχει τη δύναμη να δημιουργεί.
Ένα νεαρό παιδί ξεκινά με όνειρα κι ελπίδες για να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες του. Ποιες είναι οι αντιξοότητες που έχει να αντιμετωπίσει;
Οι αντιξοότητες ήταν και είναι πολλές σε όλους τους τομείς, είτε είσαι γιατρός, είτε δικηγόρος, πόσο μάλλον ηθοποιός. Θεωρώ βέβαια πως ο καθένας μας στην τέχνη του, έχει να παραδώσει ένα δικό του αυθεντικό δημιούργημα, έτσι ώστε όλοι με κάποιο τρόπο να μπορέσουν να φέρουν σε πέρας αυτό που αγαπούν. Οι συνθήκες θα ’ναι πολύ δύσκολες, αλλά όταν το κυνηγήσεις, κοπιάσεις, άλλωστε τίποτα δε δίνεται χωρίς κόπο, ή τυχαία.
Τι θα μου έλεγες πως είναι εκείνο που μπορεί να σου φτιάξει, ή αντίστροφα να σου χαλάσει τη διάθεση, κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου στην Αθήνα;
Η διάθεσή μου μπορεί να φτιάξει από μια τυχαία, αναπάντεχη συνάντηση με έναν καλό μου φίλο που έχω καιρό να συναντήσω. Έναν περίπατο μαζί του, ή ένας καφές, μια όμορφη συζήτηση γύρω από τη ζωή μας και τα ενδιαφέροντά μας. Εκείνο που θα μου χαλούσε τη διάθεση και μου την χαλάει συχνά, να βλέπω ένα συνεχόμενο τρέξιμο των ανθρώπων, που έχουν άγχος και τσακώνονται, ή βρίζονται μεταξύ τους...
«Σαν ηθοποιός, ναι επιλέγω αυτό που κάνω και θέλω γιατί μόνο έτσι εκφράζω την αλήθεια μου!»
Τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί κατά πολύ οι θεατρικές παραγωγές. Είμαστε ευχαριστημένοι για αυτό; Σας έχει βοηθήσει ας πούμε να γίνετε πιο επιλεκτικοί;
Γίνονται όντως πολλές θεατρικές παραγωγές. Αυτό δε με κάνει να ’μαι επιλεκτική διότι το θέατρο από τα πολύ παλιά χρόνια θέλει πολύ κυνήγι, πολύ τρέξιμο και συνήθως εφόσον τα casting με κάποιον τρόπο γνωστοποιούνται συνήθως εξαρχής ξέρει ο καθένας που πάει και για ποιο λόγο, αρκεί να καταφέρει να περάσει. Αποτελεί λοιπόν κι αυτό μια επιλογή. Σαν ηθοποιός, ναι επιλέγω αυτό που κάνω και θέλω γιατί μόνο έτσι εκφράζω την αλήθεια μου.
Συναισθήματα διάχυτα στην παράσταση, άλλοτε στο μυαλό και άλλοτε στην πράξη κι ίσως και είναι και το μοναδικό πράγμα που έχει αξία στη ζωή μας. Ποιο είναι το δικό σου βασικό κριτήριο για δημιουργία; Το βασικό κριτήριό μου για δημιουργία είναι η επαφή που έχω με τους συναδέλφους μου. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει αρμονία στη δουλειά μας, στο μέγιστο δυνατό όριο που επιτρέπεται, ή μπορεί να κατακτήσεις ακόμη και σε έναν πολύ κλειστό χαρακτήρα...η αγάπη που θα δώσεις για να συνεργαστείς είναι το δώρο που λαμβάνεις, εάν αγαπάς αυτό που κάνεις, οι θυσίες είναι αμέτρητες, πόσο μάλλον τα συναισθήματά μου που είναι πάντα πλούσια και μόνο για τους υπέροχους χαμογελαστούς ανθρώπους που βλέπω...
Ερωτεύομαι, χαμογελώ, φοβάμαι, ονειρεύομαι, θυμάμαι, 5 λέξεις που θα έλεγες χωρίς δεύτερη σκέψη, όταν τις ακούς τι εικόνες σου έρχονται στο μυαλό;
Έρωτας, είναι το μοναδικό κριτήριο να νιώσω ελεύθερη, να καταλάβω τη σημασία των λέξεων που οι άνθρωποι χρησιμοποιούμε, είναι το μοιραίο. Χαμογελώ, μου φαίνεται το ένα φέρνει το άλλο, κάθε τι που σε κάνει να ερωτεύεσαι, η ανείπωτη χαρά, η ομορφιά της ψυχής των άλλων. Ο φόβος είναι μια τεχνική αδυναμία, να μη μιλάμε, να σιωπούμε, να είμαστε υπό, δεν αφήνω να συμβεί. Ονειρεύομαι και θυμάμαι είναι δυο λέξεις μαζί για μένα. Όταν τις σκέφτομαι έρχονται εικόνες, γεγονότα από την προσωπική μου ζωή και νοσταλγώ, όμως τα όνειρα ζουν στο τώρα κι έτσι και πάλι χαμογελώ και προχωράω..
Η νεαρή ηθοποιός Νάντια Μεχάνι, μιλάει από καρδιάς για όλα στο Νίκο Ελευθερίου!