Ένα από τα λιγότερο γνωστά έργα του Αυγούστου Στρίνμπεργκ αποφάσισε να ανεβάσει φέτος το μικρό “Broadway”! Ο μεγάλος δημιουργός γράφει ένα ξεχωριστό έργο, αυτοβιογραφικό κατά πολλούς ειδικά αν διαβάσει κάποιος, τα γράμματα που είχε στείλει, με τον ειρωνικό αυτόν τίτλο, μιας και ο πελεκάνος θεωρείται το πουλί της αυτοθυσίας.
Ο Ζαχαρίας Ρόχας παίρνει το εν λόγω κείμενο και στην κυριολεξία το αναπλάθει, προσθέτει, αφαιρεί, κόβει, ράβει και το αποτέλεσμα είναι κέντημα σωστό γιατί περνά η ώρα χωρις να το καταλάβεις!
Η ηρωίδα, μια μάνα αγέρωχη, πολλοί την συνέκριναν πολύ εύκολα με διάφορες γνώριμες ηρωίδες! Όμως διαφωνώ, εκείνη είναι ξεχωριστή, ατόφια, όχι από χρυσάφι, αλλά από ατσάλι, αυθεντική. Το έργο, πρώτον θίγει ζητήματα πολύ προσωπικά του καθενός, αλλά και ταυτόχρονα ενέχει κωδικοποιημένη όλη την ιστορία της Ορέστειας. Είναι το έργο ενός αλχημιστή του οποίου η γοητεία είναι σχεδόν μαγική.
Η Μητέρα της κας Ατζολετάκη, έχει την αρχοντιά και τη φινέτσα από το δικό της φυσικό παρουσιαστικό, καθώς και τον πλούτο των εμπειριών της, που το πόσο σταθερά πατά πάνω στη σκηνή. Παραμένει όλα αυτά τα χρόνια, εργάτρια της δραματικής τέχνης με πίστη και αφοσίωση που δε γίνεται να παραβλέψεις. Και σε αυτήν την παράσταση θα δώσει τον καλύτερο εαυτό της. Θα κρατήσει υπέροχα τις ισορροπίες, θα δείξει όλες τις αποχρώσεις της, ανάγλυφα και έντεχνα. Την μισείς, την καταδικάζεις και προσπαθείς να την λυπηθείς...
Άξονά της παράστασης αποτελεί η συγκρουσιακή φύση των διαπροσωπικών ενδοοικογενειακών σχέσεων. Κι εκεί ο πατέρας ‘ζωντανέυει’ ιδανικά από τον κο Χρήστο Φωτίδη. Είναι σαν να έχει στηθεί ένα μεταφυσικό δικαστήριο ενώπιον του κοινού το οποίο σαν άλλο ακροατήριο δικαστικής αίθουσας καλείται να κρίνει τον ένοχο, ή τον αθώο για ένα έγκλημα που έχει τελεστεί, ή που τελείται σε καθημερινή βάση.
Οι νεαροί Αθηνά Λάτση, Νίκος Αμπουσαάρ στους ρόλους των παιδιών είναι πολύ ταιριαστοί και σαν παρουσία και στην κατοχή των ρόλων τους. Ικανοποιητικός και ο Λεωνίδας Αργυρόπουλος στο ρόλο του Άξελ.
Οι ερμηνείες μοναδικές, άξιες βραβείου, τα φινετσάτα ρούχα, η μουσική, ο φωτισμός, οι λειτουργικές χορογραφίες, το λιτό και λειτουργικό σκηνικό, όλα μαζί και το καθένα ξέχωρα, μεταφέρουν το θεατή στην καρδιά της ουσίας για να έχουν μια ολοκληρωμενη θεατρική βραδιά!
Οι ήρωες τιμωρούνται γιατί δεν έμαθαν να αγαπούν, δεν έμαθαν να συγχωρούν, κυρίως δεν έχουν μεγαλείο ψυχής, γίνονται ένα με το τέρας, δεν ήθελαν να μάθουν, δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ ουσιαστικά για τον άλλον και η πραγματική τιμωρία είναι ότι είναι μόνοι, δεν προσπάθησαν για τους άλλους, δεν βοήθησαν κανέναν, δεν κατανόησαν κανέναν, ούτε καν τον ίδιο τον εαυτό τους. Την ίδια τη φράση του Στρίντμπεργκ: «Μην κατηγορείς εμένα. Κι εγώ δε θα κατηγορήσω τους δικούς μου γονείς. Σε όλες τις οικογένειες τα ίδια συμβαίνουν. Μόνο που καλό είναι να μην βγαίνουν προς τα έξω…» τη λέει η μάνα στην κόρη της, κράτησα για το τέλος, να κλείσω τα σχόλια μου!
Είδε, επέλεξε, παρουσιάζει ο Νίκος Ελευθερίου
Δείτε την εν λόγω παράσταση Σάββατο Βράδυ στις 9 και Κυριακή απόγευμα στις 6, στο "Μικρό Broadway"!