Η «Ισμήνη», ο ποιητικός μονόλογος του Γιάννη Ρίτσου είναι μέρος της συλλογής «Τέταρτη Διάσταση»(1956-1972). Και δικαίως τα κείμενα αυτά θεωρούνται από τα σημαντικότερα του συγκεκριμένου Ποιητή.
Η «Ισμήνη» είναι ένα συγκλονιστικό σχόλιο του συγγραφέα πάνω στην "Αντιγόνη", μέσα από τη ματιά της επιζώσης αδελφής της τραγικής ηρωίδας. Ανατρεπτικό κι "αιρετικό" κείμενο, μας δείχνει την "άλλη όψη" των πραγμάτων, παρουσιάζοντας μιαν άλλη αλήθεια και μιαν άλλη διάσταση του γνωστού μύθου...
Η φθορά, ο θάνατος, ο ανομολόγητος έρωτας, το καθήκον, η ματαιοδοξία της δόξας, οι χαμένες ζωές, η ματαιότητα της εξουσίας, είναι μερικά μ’ονο από τα θέματα που εκφράζονται ανάγλυφα και μέσα απο εξαίσιες εικόνες, δίνοντας στο κείμενο μια ιδιαίτερη ζωντάνια και θεατρικότητα. Τελικά μέσα από το έργο αυτό του Ρίτσου η Ισμήνη αναδεικνύεται σε τραγική ηρωίδα, μέσα από την αδυναμία της να ζήσει όπως θα επιθυμούσε, σε συμφωνία με την προσωπική της κοσμοθεωρία.Το συγκεκριμένο απαιτητικό κείμενο του λυρικού, μελωδικού και σπαρακτικού μονολόγου της Ισμήνης επέλεξε η "Θεατρική λύση" να ανεβάσει στον ιδιαίτερο και ατμοσφαιρικό χώρου της οδού Παραμυθίας 28-30. Ευαίσθητη, εκρηκτική, αριστοτεχνική η ερμηνεία της Σοφίας Σαββίδου, μια υπέροχη παρουσία που ελίσσεται διακριτικά πάνω στην σκηνή. υπό την ευρηματική και γεμάτη συναίσθημα σκηνοθετική ματιά του Χρήστου Πουσίνη, ο οποίος πετυχαίνει από ένα δύσκολο και πυκνό λογοτεχνικό κείμενο να αποστάξει την τραγικότητα της ηρωίδας και να την θέσει επί σκηνής.
Τα σπουδαία νοήματα του κειμένου αποδόθηκαν με όση δωρικότητα και εσωτερικότητα έπρεπε, μα και με άλλη τόση ένταση συναισθηματική που αποτυπώνεται στο εκφραστικότατο πρόσωπο και τα υγρά μάτια και βλέμμα της πρωταγωνίστριας, καθώς και στην αρμονική κίνησή της. Χωρίς φτηνούς εντυπωσιασμούς, με απέραντο σεβασμό στον λόγο. Ερμηνεία βαθιά και ώριμη και σε αφήνει με την καθαρότητα του λόγου της ν' ακούσεις και να νιώσεις κάθε λέξη αυτού του κειμένου. Η Σοφία Σαββίδου, καθοδηγούμενη σ΄αυτή την κατάθεση ψυχής μοναδικά από το Χρήστο Πουσίνη, μοιάζει να έχει κάνει δικό της αυτό το τόσο δύσκολο ποιητικό κείμενο του Ρίτσου. Βιώνει κάθε έννοια, αναπνέει μαζί με το κείμενο, πάλλεται μαζί του, μεταδίδει στο θεατή όλη το φορτίο των λέξεων και απλά καθηλώνει.
Το λιτό σκηνικό και ο χαμηλός φωτισμός δημιουργούν κλίμα κατάνυξης, σχεδόν μυσταγωγίας και ιεροτελεστίας το δραματικό πέπλο για την παραληρηματική εξομολόγηση της Ισμήνης και τη συνομιλία της με τους νεκρούς της, που επί σκηνής συμβολίζονται ευφυώς από κομμάτια υφάσματος που τοποθετούνται σταδιακά στη γη.
Τα 70 περίπου λεπτά διάρκειας είναι ιδανικός χρόνος για να εισχωρήσει ο θεατής στον πυρήνα του ποιητικού μονόλογου του Ρίτσου, να προβληματιστεί , να συγκινηθεί και να αποχωρήσει από το θέατρο με μια συναισθηματική και πνευματική πληρότητα.
Περάσαμε ένα όμορφο βράδυ, μια ποιητική μέθεξη, με τη μαγεία της λογοτεχνίας επί σκηνής. Μια παράσταση ενδιαφέρουσα και προσεγμένη, που τιμά το μεγαλειώδες κείμενο του Ρίτσου, και που, εφόσον συνεχιστεί, σίγουρα αξίζει το χρόνο και την προσοχή σας!!!
Είδε, επέλεξε, σχολιάζει η Αμαλία Καμβύση!