Συμμετέχεις στην παράσταση "Άγιος Νεκτάριος, από τη γη στον
ουρανό", που παρουσιάζεται στο θέατρο "Αλκμήνη". Mας δίνεις κάποια
βασικά στοιχεία για την παράσταση; Το εν λόγω έργο πραγματεύεται το
βίο, τους πειρασμούς και την εξύψωσή του;


Η παράσταση αυτή είναι κάτι περισσότερο από μια βιογραφική αποτύπωση της
ζωής του Αγίου Νεκταρίου. Είναι μια σκηνική εξομολόγηση, μια πορεία ψυχής,
από τον διωγμό στην αναγνώριση, από τη συκοφαντία στην αγιότητα. Εστιάζει
βαθιά στους πειρασμούς που υπέστη, αλλά και στη μοναδική του ικανότητα να
μετατρέπει την οδύνη σε ελπίδα και συγχώρεση. Έχει ως βάση το ιστορικό
πλαίσιο, αλλά αγγίζει και το διαχρονικό, την ανάγκη του ανθρώπου να μείνει
ακέραιος, όταν όλα γύρω του γκρεμίζονται.

 Σε τι πιστεύεις εσύ Ιωάννα; Ποια είναι η δική σου σχέση, με τη θρησκεία;

Πιστεύω στην αγάπη, στην ενσυναίσθηση και στην αλληλοβοήθεια – αξίες που
θεωρώ θεμέλια για να σταθεί μια κοινωνία όρθια, ειδικά όταν γύρω μας υπάρχουν
τόσα σκοτεινά και δύσκολα. Η πίστη για μένα δεν είναι κάτι που φωνάζει ή
επιβάλλεται. Είναι κάτι που αποκαλύπτεται μέσα από τις πράξεις, από τον τρόπο
που στεκόμαστε ο ένας απέναντι στον άλλον. Η σχέση μου με τη θρησκεία είναι
υπαρξιακή – δεν στηρίζεται τόσο στους τύπους, όσο στην ανάγκη για εσωτερική
δύναμη, για ηρεμία και ελπίδα. Ο Άγιος Νεκτάριος, με τη σιωπηλή του αντοχή και
τη γαλήνη του, μου θυμίζει ακριβώς αυτό: πως η πίστη μπορεί να είναι φως σε
έναν κόσμο που πολλές φορές σκοτεινιάζει.

"Η Πίστη είναι κάτι που αποκαλύπτεται μέσα από τις πράξεις"


Η γενιά σου, οι συνομήλικοί σου αλήθεια σε τι και ποιόν πιστεύει; Τι διαπιστώνεις
από τον περίγυρο και το περιβάλλον σου; Κατά πόσο έχουν αξίες και
ιδανικά οι νέοι άνθρωποι της Ελλάδας του σήμερα;


Η γενιά μου, παρά τις αντιφάσεις της, διψάει για αλήθεια. Δεν πείθεται εύκολα,
αλλά όταν βρει κάτι αυθεντικό, το ακολουθεί με πάθος. Παρατηρώ γύρω μου
ανθρώπους που παλεύουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια, που αναζητούν νόημα,
που αμφισβητούν αλλά και ελπίζουν. Ίσως δεν έχουμε τις ίδιες «ταμπέλες» αξιών
με τις παλαιότερες γενιές, αλλά δεν σημαίνει ότι δεν κουβαλάμε ουσία.

Ποιο ήταν το βασικό κίνητρο για εσένα ώστε να αποφασίσεις να γίνεις
ηθοποιός;
Ήταν η ανάγκη να εκφραστώ, να κατανοήσω τον άνθρωπο μέσα από τους
ρόλους του. Να πω αλήθειες που ίσως δεν τολμώ στην καθημερινότητα. Το
θέατρο είναι για μένα ένα καταφύγιο, αλλά και ένας καθρέφτης – άλλοτε
εσωτερικός, άλλοτε κοινωνικός. Είναι η ψυχοθεραπεία μου τις ώρες που αφήνω
στην άκρη την άλλη μου ιδιότητα, αυτή της ψυχολόγου. Με κάνει να ξεχνώ τα
πάντα και μου επιτρέπει να δοκιμάζω τον εαυτό μου σε καταστάσεις που ίσως

δεν θα ζούσα ποτέ στην πραγματική ζωή. Δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι ή
να βαριέμαι. Το θέατρο, με την ποικιλία και την πρόκληση των ρόλων του, το
καταφέρνει απόλυτα. Κάθε φορά είναι και μια νέα ανακάλυψη.

Η αλήθεια, αυτό είναι για Μένα το πιο σημαντικό πάνω στη σκηνή"


Θυμάσαι ποια ήταν η πρώτη παράσταση που είδες και που ίσως με
κάποιο τρόπο κατάφερε να σε ταρακουνήσει, να σε γοητεύσει;
Δεν ήταν τόσο μια παράσταση που παρακολούθησα, όσο μια στην οποία
συμμετείχα. Από μικρή, θυμάμαι τον εαυτό μου να ανήκει σε κάθε καλλιτεχνική
έκφραση του σχολείου — είτε στις γιορτές, είτε στις θεατρικές ομάδες. Μια από
τις πρώτες μου πιο έντονες εμπειρίες ήταν με το έργο «Το Κουτί της Λήθης», σε
παραγωγή του Πολιτιστικού Συλλόγου Ηρακλείου Κρήτης το 2015, όπου
ερμήνευσα τον ρόλο μιας Γαλλίδας ντετέκτιβ που προσπαθούσε να εξιχνιάσει το
μυστήριο γύρω από ένα εγκαταλελειμμένο κουτί στο πάρκο. Ήταν η πρώτη φορά
που ένιωσα πραγματικά τη μεταμόρφωση του ηθοποιού — την πρόκληση και τη
χαρά του να μπαίνεις σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο.
Παράλληλα, θυμάμαι ακόμα και τώρα εκείνη την αίσθηση που μου άφησε ως
παιδί μια θεατρική παράσταση – δεν ήταν τόσο το έργο, όσο το βλέμμα των
ηθοποιών. Αυτή η ανεξήγητη ζωντάνια τους πάνω στη σκηνή με μάγευε. Για λίγη
ώρα γίνονταν κάποιος άλλος, και σε έπαιρναν μαζί τους. Ήταν σαν τελετουργία,
σχεδόν μαγική.
Και, φυσικά, το θέατρο σκιών. Πηγαίνοντας με τους γονείς μου, άρχισα να
ανακαλύπτω τη μαγεία της φωνής. Πώς ένας άνθρωπος μπορεί μόνο με τη φωνή
του να γίνει πολλοί — να σε κάνει να γελάσεις, να συγκινηθείς, να φανταστείς.
Όλα αυτά άναψαν μέσα μου τη σπίθα που με οδήγησε τελικά στο να θέλω να
αφηγούμαι ιστορίες μέσα από τη σκηνή.


Ποιο θεωρείς το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό εκτός του ταλέντου που
πρέπει να διαθέτει κάποιος για να γίνει ηθοποιός;
Η αλήθεια. Αυτό είναι για μένα το πιο σημαντικό πάνω στη σκηνή. Το να μπορείς
να είσαι γυμνός – όχι με την έννοια της έκθεσης, αλλά της αυθεντικότητας. Να
επιτρέπεις στον εαυτό σου να φανεί όπως είναι, χωρίς φίλτρα. Μου αρέσει να
έχω φυσικότητα όταν παίζω, να μην «παίζω» τον ρόλο, αλλά να τον ζω. Κι αυτό,
κάποιες φορές, σημαίνει να κοιτάζω κατευθείαν τους θεατές, να απευθύνομαι σε
αυτούς. Δεν με τρομάζει αυτή η επαφή, δεν με τρόμαξε ποτέ. Αντίθετα, τη βρίσκω
λυτρωτική.
Μαζί με την αλήθεια όμως, έρχεται και η πειθαρχία. Δεν αρκεί το ταλέντο·
χρειάζεται να το κουβαλάς με σεβασμό, με συνέπεια και με υπευθυνότητα. Να
μην επαναπαύεσαι, αλλά να αναζητάς συνεχώς τι άλλο μπορείς να ανακαλύψεις
για τον ρόλο, για σένα, για τον άνθρωπο.

"Το ταλέντο χρειάζεται να το κουβαλάς με σεβασμό, με συνέπεια και με υπευθυνότητα"



Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να βιοποριστεί κάποιος στις μέρες μας
από την εργασία του σαν ηθοποιός και μόνο;
Είναι δύσκολο. Νομίζω όλοι λίγο πολύ το έχουμε βιώσει. Στις μέρες μας, ο
ηθοποιός καλείται να υποστηρίξει το έργο του σε πολλά επίπεδα – όχι μόνο επί
σκηνής. Κάποιες φορές νιώθεις ότι πρέπει να φροντίζεις για τα πάντα γύρω από
την τέχνη σου. Όμως, όταν αγαπάς αυτό που κάνεις, δεν σκέφτεσαι το βάρος,
μόνο τον λόγο που ξεκίνησες. Προσωπικά, όσο κουραστικό κι αν γίνει, το θέατρο
είναι αυτό που με κρατάει σε επαφή με τον εαυτό μου. Και γι’ αυτό κάνω πίσω
όταν χρειάζεται, κάνω θυσίες, γιατί η σκηνή είναι ο χώρος που νιώθω αληθινά
ζωντανή.


Τι πιστεύεις ότι έχει περισσότερο ανάγκη με την πληθώρα των
παραστάσεων, το ίδιο το θέατρό μας σήμερα;
Χρειάζεται αλήθεια και ποιότητα. Όχι απαραίτητα μεγάλους προϋπολογισμούς,
αλλά ξεκάθαρη πρόθεση. Ο θεατής δεν ζητά μόνο εντυπωσιασμό – ζητά να
ακουμπήσει κάτι που να τον αφορά, να τον συγκινήσει, να τον κάνει να σκεφτεί.
Το θέατρο, από την αρχαιότητα ακόμη, δεν δημιουργήθηκε απλώς για
ψυχαγωγία, αλλά για να διδάσκει, να αφυπνίζει, να φέρνει στο φως κοινωνικά
ζητήματα και αλήθειες που συχνά αποσιωπώνται.
Αυτό ακριβώς επιχειρεί και η παράστασή μας, «Άγιος Νεκτάριος: Από τη Γη στον
Ουρανό». Δεν είναι μόνο μια βιογραφική αφήγηση, αλλά ένα έργο που
αναδεικνύει το πώς η πίστη, η υπομονή και η ανιδιοτελής αγάπη μπορούν να
σταθούν απέναντι στην αδικία, τη συκοφαντία και την κοινωνική απομόνωση.
Ένα έργο που θέτει ερωτήματα για το τι σημαίνει να παραμένεις άνθρωπος μέσα
σε έναν κόσμο σκληρό, κι αυτό είναι –για μένα– ο πιο ουσιαστικός ρόλος της
τέχνης: να ανοίγει χώρο για σκέψη, συναίσθημα και αλλαγή.


Ο πιο ουσιαστικός ρόλος της τέχνης; να ανοίγει χώρο για σκέψη, συναίσθημα και αλλαγή"

Συμμετείχες στην "Παριζιάνα", στον "Μπογιατζή", στο "Δάκρυ της Παναγίας",

στα "Καλουτάκια", πες μου μια παράσταση των τελευταίων ετών που σε συγκίνησε

Εσένα σαν θεατή και γιατί...
Μια παράσταση που με σημάδεψε ήταν «Ο ΑΣΧΗΜΟΣ» του Marius Von
Mayenburg, σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή. Ένα έργο με έντονη σάτιρα, που
φέρνει στην επιφάνεια ζητήματα ταυτότητας, εικόνας και κοινωνικής αποδοχής με
έναν τρόπο ωμό, αλλά και συγκινητικό. Είχε μια δυναμική και ουσιαστική ματιά και
κατάφερε να φωτίσει τις πιο σκοτεινές πτυχές του ανθρώπου χωρίς υπερβολές.
Δεν ένιωσα απλώς θεατής – ήμουν παρούσα σε κάτι που προσωπικά με
ταρακούνησε. Τέτοιες παραστάσεις δεν τις ξεχνάς.


Θεωρείς ότι στην εποχή και στις καταστάσεις που διανύουμε το θέατρο μπορεί να μας κάνει
λίγο καλύτερους;

Το πιστεύω ακράδαντα. Το θέατρο μπορεί να μας ενώσει, να μας καθρεφτίσει, να
μας θυμίσει την κοινή μας ανθρώπινη φύση. Είναι ένα από τα λίγα μέσα που έχει
απομείνει για να συνομιλούμε ουσιαστικά – όχι με κραυγές, αλλά με σιωπές και
βλέμματα. Και ναι, κάποιες φορές, μπορεί να μας αλλάξει. Έστω και λίγο.

Τις ερωτήσεις στην Ιωάννα έκανε ο Γιάννης Αργυρούδης!