Έναν νέο ζωντανό τόπο καλλιτεχνικής συνύπαρξης έχει εγκαινιάσει φέτος η Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου στο ισόγειο του θεάτρου ΔΙΠΥΛΟΝ, υπό την ευθύνη του Ακύλλα Καραζήση και της Νεφέλης Μαϊστράλη, φέρνοντας στο προσκήνιο τη διαδικασία της δημιουργίας, της πρόβας, της θεατρικής δοκιμής.

 Μετατοπίζοντας το βλέμμα από το τελικό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα – και τους περιορισμούς που του ασκεί ο χρόνος – στη διαδικασία της γέννησής του, και μέσα από τη ζωντανή αλληλεπίδραση δημιουργών και θεατών, οι δράσεις της Πειραματικής Σκηνής αναπτύσσονται σε τρεις άξονες:

Το 16μελές ensemble ηθοποιών, μια κολεκτίβα με στόχο την καλλιέργεια μιας κουλτούρας συνεργασίας, πειραματισμού και καλλιτεχνικής συνέχειας, που θα διαρκέσει όλη τη χρονιά.

Τη Διαρκή Πρόβα ΚΑΠΟΥΤ / Πόλεμος, ένα Vaudeville, μια ανοιχτή στο κοινό (για όση ώρα επιθυμεί να παρακολουθήσει, από 4 λεπτά έως 4 ώρες) ζωντανή σύνθεση που εξερευνά τον πόλεμο μέσα από το θέατρο, τη μουσική και τη λογοτεχνία, και παρουσιάζεται κάθε Τετάρτη και Πέμπτη.

Τα Έξι θεατρικά «Σκίτσα», στο πλαίσιο των οποίων έξι καλλιτέχνες από διαφορετικά πεδία – θέατρο, χορό, μουσική και performance – εμπλέκονται σε έναν ισότιμο και δημιουργικό διάλογο με το 16μελές ensemble ηθοποιών, δημιουργώντας έξι παραστάσεις μηνιαίας διάρκειας, με επίκεντρο την πηγή έμπνευσης του Καλλιτεχνικού Προγράμματος 2025–26 του Εθνικού Θεάτρου: τη Γλώσσα.

Η πρώτη παράσταση - «Σκίτσο» με τίτλο «Οδοιπορικό στη Σατίλα» | Η γλώσσα των μανιφέστων, παρουσιάζεται από την Παρασκευή 31 Οκτωβρίου στο Θέατρο Δίπυλον, σε σύλληψη και δημιουργία της Αλεξάνδρας Καζάζου.

Ένα βήμα. Για πού;
Εδώ όλα είναι πιο αληθινά απ’ ότι εκεί, επειδή γειτονεύουν με τον θάνατο που ακόμη το στρώνει.

Τον Σεπτέμβριο του 1982, στο αποκορύφωμα του εμφυλίου πολέμου στον Λίβανο, η παγκόσμια κοινή γνώμη πληροφορείται με αποτροπιασμό τις σφαγές που διέπραξαν οι φαλαγγίτες στη Σάμπρα και τη Σατίλα, τους παλαιστινιακούς καταυλισμούς της Βηρυτού. Τι συντελείται όταν ξαφνικά και εντελώς τυχαία οκτώ άνθρωποι βρίσκονται σε έναν τόπο μιας επίγειας κόλασης και το μόνο που συναντούν είναι η αποπνικτική αποφορά των άταφων πτωμάτων; Μπορεί η διαδρομή τους μέσα από τα στενοσόκακα της Σατίλας να εγείρει ερωτήματα και να δημιουργήσει ένα σκηνικό μανιφέστο, όταν συναντηθεί με το βλέμμα του θεατή;