Ένας κόσμος που συνταράζει την πόλη
σιωπηλά και εκκωφαντικά
Eξέπεμψε για πρώτη φορά το παράξενο σήμα του στο χώρο των παραστατικών τεχνών πριν
από δεκαεπτά χρόνια, και από εκείνη τη στιγμή δεν σταμάτησε να ανοίγει τα μάτια και να
ξυπνά τις αισθήσεις μας, να αφουγκράζεται το νέο, να ανοίγει διόδους προς το μέλλον, να
δημιουργεί «σκηνές» στους πιο απρόσμενους χώρους, να αποκαλύπτει πλευρές της πόλης
που δεν είχαμε δει και δημιουργικές δυνάμεις που δεν ξέραμε ότι υπάρχουν. Είναι το MIR, το
ευρηματικό, συναρπαστικό αθηναϊκό φεστιβάλ, που έρχεται και πάλι να προσγειωθεί στην
πόλη από τις 21 μέχρι τις 30 Νοεμβρίου. Σαν ένας μικρός διαστημικός σταθμός σε ένα
παράλληλο σύμπαν, φέρνει μαζί του μοναδικά καλλιτεχνικά πρότζεκτ από τον χώρο όπου η
περιπέτεια ανάμεσα στη σκηνή, στην εικόνα, στον ήχο, στους ερμηνευτές, στους «θεατές»,
στις ιδέες, στην πόλη και στους πολίτες ανοίγει νέους ορίζοντες. Κι ακόμα φέρνει στο φως
μυστικές δραματουργίες, κρυμμένες δυνάμεις, γοητευτικές και αόρατες ιστορίες των πολιτών
της Αθήνας αλλά και του κόσμου, και αναδεικνύει την ανάγκη για μια αναμέτρηση με την
πραγματικότητα, καθώς το βλέμμα των καλλιτεχνών την ατενίζει και τη μεταμορφώνει. Το
MIR προσκαλεί Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες με όραμα και άποψη, να δουν και να
φωτίσουν τη ζωή μας με τον δικό τους τρόπο, πρεσβεύοντας ότι η σύγχρονη τέχνη δεν είναι
κάτι απόμακρο που δεν μας αφορά, αλλά, αντίθετα, κάτι που μας αφορά βαθιά, μια
γενεσιουργός δύναμη που πρέπει να την εμπιστευτούμε. Σήμερα περισσότερο από ποτέ,
στο σκοτεινό τοπίο που έχει διαμορφωθεί από τους αλλεπάλληλους πολέμους.
Για το MIR 2025 το επιμελητικό βλέμμα της Χριστιάνας Γαλανοπούλου συναντά τη
δημιουργική ματιά δεκαέξι καλλιτεχνών ή σχημάτων και παρουσιάζει ισάριθμα πρότζεκτ, τα
περισσότερα από τα οποία έχουν δημιουργηθεί ειδικά για το φεστιβάλ, σε δώδεκα
διαφορετικά σημεία της πόλης, σε χώρους πολιτισμού αλλά και σε απρόσμενους χώρους της
ευρύτερης Αθήνας. Πολύβουο, πολυσυλλεκτικό και πειραματικό, εξακτινώνεται σε ακόμα
περισσότερες γειτονιές της Αθήνας, ανακατευθύνει το βλέμμα μας στην πιο συναρπαστική
και ταυτόχρονα πολιτική πλευρά των παραστατικών τεχνών και βάζει στο κάδρο όσα αξίζει
να ειπωθούν και όσα επιβάλλεται να παραμείνουν ανείπωτα: Μετά το χτύπημα η σιωπή, κι
όσα χωρούν εκεί… Αυτό είναι το αόρατο νοηματικό νήμα που συνδέει τις παραστάσεις του
προγράμματος.
Έχοντας εξασφαλίσει την υποστήριξη της Περιφέρειας Αττικής, το MIRfestival 2025, με
μεγαλύτερη διάρκεια και περισσότερες παραστάσεις απ’ ό,τι τα προηγούμενα χρόνια,
ανοίγεται σε νέες περιπέτειες προσκαλώντας το κοινό της Αθήνας να αφουγκραστεί τις
μοναδικές φωνές Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών του θεάτρου, του χορού και της
περφόρμανς που έχουν κάτι επείγον και ουσιαστικό να πουν για την πραγματικότητα γύρω
μας και για την ανθρώπινη κατάσταση σήμερα. Με την υποστήριξη του Υπουργείου
Πολιτισμού διοργανώνει επίσης στο πλαίσιό του για πρώτη φορά την Πλατφόρμα KOSMOS
για νέους καλλιτέχνες από την Ελλάδα και τη Μεσόγειο, φέρνοντας τους νέους
καλλιτέχνες σε επαφή με επαγγελματίες από ανάλογα φεστιβάλ και άλλους θεσμούς της
Ευρώπης, και ενισχύοντας τον δίαυλο επικοινωνίας του «εντός» με το «έξω».

Τα δεκαέξι έργα του προγράμματος που έχει επιμεληθεί η ιδρύτρια και καλλιτεχνική
διευθύντρια του φεστιβάλ Χριστιάνα Γαλανοπούλου συνδέονται με υπόγειες θεματικές
συγγένειες.
«Μετά το χτύπημα, η σιωπή· κι όσα χωρούν εκεί…
Το πρόγραμμα του MIR 2025 δημιουργήθηκε, όπως και τα προηγούμενα, με την έγνοια για το
πού οδηγείται η ανθρωπότητα, με την ανησυχία για το αν θα μπορέσουμε ως ανθρώπινο
είδος να αντικρίσουμε τους κόσμους που θα ανατείλουν. Γιατί, παρ’ όλα τα δυστοπικά έργα
που έχουμε παρουσιάσει κατά καιρούς, και που συχνά έφερναν στο φως τον πόλεμο που
υπόγεια διαβρώνει τη σκέψη των ανθρώπων στις δυτικές κοινωνίες του άγριου καπιταλισμού,
δεν περιμέναμε να μας συμβούν όσα ραγδαία συνέβησαν το τελευταίο διάστημα στον
πλανήτη. Το πρόγραμμα του MIR 2025 συγκροτήθηκε και θα υφαίνεται κατά τη διάρκειά του
με το βλέμμα στραμμένο στην Ανατολή, στο Βορρά, στο Νότο, σε όσους παλεύουν με τα
αποτελέσματα των φυσικών καταστροφών, σε όσους δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα με
την πραγματικότητα της χώρας τους και του κόσμου, στους λαούς που ταλανίζονται από
πολέμους και αυταρχικά καθεστώτα· με την ελπίδα ότι θα έρθει μια μέρα που τα ουτοπικά
έργα που θα παρουσιάζουμε θα είναι λιγότερο δυστοπικά. Με την ελπίδα ότι η χαραμάδα από
την οποία κρυφοκοιτάζουμε το μέλλον στο MIR θα βλέπει προς το φως και όχι προς το
σκοτάδι της ανθρώπινης παρουσίας στον πλανήτη. Και με το αίτημα για περισσότερο
ανθρωπισμό, για περισσότερη περίσκεψη και ανθρωπιά, περισσότερη πολιτική
υπευθυνότητα, για περισσότερο πολιτισμό και περισσότερη επανάσταση.
Τα δεκαέξι έργα του προγράμματος του MIR 2025 ανοίγουν το χώρο της σιωπής μετά το
χτύπημα, κι όσων χωρούν εκεί, σ’ αυτή την παρένθεση του χρόνου όπου κανείς δεν μπορεί
ούτε και θέλει να μιλήσει. Αυτή η συνθήκη έλλειψης ήχου, όπως η έλλειψη βαρύτητας, αυτή η
τεράστια συμπαντική σιωπή –βαθιά καθησυχαστική όταν κανείς τη βάλει στην προοπτική της
αιωνιότητας, μα συνάμα τρομακτική αν τη δει από την πλευρά της πεπερασμένης ανθρώπινης
συνθήκης– είναι στην πραγματικότητα μια σιωπή εγκυμονούσα, μυστηριακή και
γενεσιουργός, είναι μια οδός προς την ενδοσκόπηση και τη συνειδητοποίηση. Μια σιωπή-
παγίδα και μυστήριο, όπως στον David Lynch, ή μια σιωπή-παραίσθηση, όπως στο Solaris
του Ταρκόφσκι. Ή ίσως μια σιωπή λυτρωτική, όπως στον Bob Wilson. Αυτή η σιωπή είναι ο
χώρος μέσα μας, είναι η κοσμογονία του επόμενου κόσμου. Είναι ο χώρος της γιορτής και
της θυσίας, ο χώρος της καταγραφής της Ιστορίας, ο χώρος της αντίστασης, της ποίησης και
της πολιτικής αναγκαιότητας.
Η αποστολή MIR 2025 παίρνει θέση εκεί, σ’ αυτόν το χώρο της σιωπής.
Κι αν τα σώματά μας καίγονται σαν πυροτεχνήματα, κι αν στον πάτο του πηγαδιού έχουμε
χάσει την πίστη μας στις ευχές, κι αν φοβόμαστε ότι τα μάτια μας θα συνηθίσουν το σκοτάδι,
το τερατώδες και την ασχήμια, η τόλμη με την οποία μιλούν τα έργα μας για την επικράτηση
του ολοκληρωτισμού, για τη διαστρέβλωση της Ιστορίας, για τον σύγχρονο μεσαίωνα, για την
τερατογένεση, τον πόλεμο, την επιβολή, τον πόνο και τη βία, είναι τα νερά στα οποία
αναβαπτιζόμαστε για να μπορέσουμε να δούμε μέσα στο σκοτάδι την ποίηση του κόσμου, την
ακεραιότητα και την ομορφιά του. Είναι τα νερά που βρίσκουμε τελικά στον πάτο του
σιντριβανιού των ευχών, είναι ο ήχος που κάνουν οι καρδιές μας που ανασυντίθενται αφού
έχουν γίνει κομμάτια, είναι το αινιγματικό, το μαγικό και το μη ορατό, το συνωμοτικό κλείσιμο
του ματιού απέναντι στη μάχη με το παράλογο, είναι η δυνατότητά μας να επιβιώνουμε χάρις
στο χακάρισμα και το καμουφλάζ.
Ανοίγοντας το χώρο στην εκκωφαντική σιωπή του σύμπαντος μετά από ένα γενεσιουργό big
bang, σ’ αυτή τη συγκλονιστική παύση, καλωσορίζοντας το μεσοδιάστημα, το αμφίβολο, το
αμφίσημο, το άφατο και το ανείπωτο, ανοίγοντας το χώρο στη γόνιμη και τη λυτρωτική σιωπή
και όσα φέρει εντός της, υποδεχόμαστε στον δορυφόρο MIR τους καλλιτέχνες και τα έργα του
φετινού προγράμματος.
Στις 21 Νοεμβρίου το MIR 2025 εκτινάσσεται προς το αναπόδραστο μέλλον.»
Χριστιάνα Γαλανοπούλου, καλλιτεχνική διευθύντρια MIRfestival

(απόσπασμα από το εισαγωγικό κείμενο του καταλόγου).

Το πρόγραμμα του MIR 2025
Δεκαέξι καλλιτεχνικά πρότζεκτ ανοίγουν τη χαραμάδα από την οποία το MIR κρυφοκοιτάζει
το μέλλον των παραστατικών τεχνών. Τα δώδεκα από αυτά κάνουν την παγκόσμια πρεμιέρα
τους και έχουν δημιουργηθεί ειδικά για το MIR.
Το πρόγραμμα ξεκινά με την περφόρμανς του Κωνσταντίνου Ρίζου Prometheus’ Echo/Ο
απόηχος του Προμηθέα. Γνωστός στην Ελλάδα ως χορευτής σε ομάδες σημαντικών
χορογράφων, έφυγε στο Μονπελιέ για το διάσημο μεταπτυχιακό exerce και συνέχισε την
καριέρα του στη Γαλλία ιδρύοντας την ομάδα Futur Immoral και κερδίζοντας τις διακρίσεις
τη μια μετά την άλλη. Σε συνεργασία με τον μουσικό Enrico Malatesta παρουσιάζει έπειτα
από ανάθεση του MIR ένα έργο-κατάθεση και αποκάλυψη: το σώμα του εργάτη που καίγεται
σαν πυροτέχνημα, η ανθρώπινη μορφή που αναμετριέται με ένα αδυσώπητο όσο και
υπέροχο βιομηχανικό τοπίο, το σώμα του χορευτή που αναμετριέται με το θόρυβο, ένα
σώμα γιορτή και θυσία. Ο Απόηχος του Προμηθέα είναι ένα ταξίδι σε ένα αποκαλυπτικό
τοπίο, εσωτερικό, καλλιτεχνικό και πραγματικό. Μια ελεγεία για την ομορφιά και τη βία του
εφήμερου.
Με ένα «big bang» από αυτά που ξέρει να κάνει το MIR έρχεται η ποστ-πανκ σκηνή της
Αθήνας, των Βρυξελλών και του Άμστερνταμ. Η Ελένη Ρόμπερτς Καζούρη, γνωστή στο
κοινό του MIR 2023 ως εξαιρετική παρτενέρ της Δέσποινας Σανιδά Κρεζία στο Down to Under
σε μια υπόγεια στοά της Αθήνας, συνεργάζεται από το 2024 με τον περφόρμερ και εικαστικό
καλλιτέχνη Vladimir Babinchuk σε μια κοινή έρευνα και πρακτική που επιχειρεί να συνδέσει
την τέχνη της χορογραφίας με τους πολιτικούς αγώνες. Απόφοιτοι της διάσημης σχολής
PARTS και κάτοικοι Βρυξελλών, παρουσιάζουν στο MIR έπειτα από ανάθεση την πρώτη τους
χορογραφική δουλειά, το darkwaves, χακάροντας το χορό, το εικαστικό περιβάλλον και την
ηλεκτρονική μουσική, αφού συμπράττουν και με την Κύπρια μουσικό Αντωνία Κάττου. Πώς
αντιστέκονται τα σώματα; Πώς καταφέρνουν να σταθούν απέναντι σε κύματα βίας σκοτεινά;
Συνθήματα, ανυπακοή και εξέγερση, χακάρισμα, διαρροή και λόγος που ψάχνει ή χάνει το
νόημά του: μια περφόρμανς-πειρατεία, ένα αρχείο τρόπων θραύσης και ανακατεύθυνσης του
κυρίαρχου «αφηγήματος».
Η Mercedes Dassy ανήκει σε μια νέα γενιά περφόρμερ και δημιουργών που έχουν
δυναμιτίσει τη σκηνή των παραστατικών τεχνών του Βελγίου. Πολυτάλαντη, σαρωτική και
ακούραστη, δραστηριοποιείται στο χορό, την performance, τον κινηματογράφο, τη μουσική,
το θέατρο και το βίντεο. Το heartbreakingheartbrokenartbreak είναι μια περφόρμανς που
φτιάχτηκε ειδικά για το MIR έπειτα από ανάθεση και εντάσσεται στο πλαίσιο της έρευνας για
την τελευταία χορογραφική δουλειά της που παρουσιάστηκε τον Σεπτέμβρη στην Μπιενάλε
της Λυών. Ερμηνεύοντας τα τραγούδια της και χορεύοντας, αυτή η εκθαμβωτική περφόρμερ
έρχεται αντιμέτωπη με την ευαλωτότητα και με τη ραγισμένη καρδιά που δεν έχει καταγωγή
και ταυτότητα. Ετοιμαστείτε να σας κάνει την καρδιά κομμάτια, για να την επισκευάσει αμέσως
μετά και να νιώσετε καλύτερα από πριν!
Και μετά τις τρεις περφόρμανς της έναρξης του φεστιβάλ, ας δούμε και το κλείσιμο, όπου το
MIR υποκλίνεται μπροστά σ’ έναν μεγάλο δημιουργό που μας τιμά γενναιόδωρα με την
παρουσία του σε ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο από το συνηθισμένο… Βραβευμένος με
τον Αργυρό Λέοντα της Μπιενάλε Χορού της Βενετίας, ο Αμερικανός Trajal Harrell θεωρείται
ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του σύγχρονου χορού. Το έργο του
παρουσιάζεται σε θέατρα, μουσεία, φεστιβάλ και γκαλερί σε όλο τον κόσμο. Έγινε γνωστός
στη διεθνή σκηνή του χορού μέσα από μια σειρά έργων που συνδύαζε την παράδοση του
voguing με τον αναλυτικό μεταμοντέρνο χορό φέρνοντας στο προσκήνιο την αντεργκράουντ
κουλτούρα των μαύρων της Νέας Υόρκης. Στα πρόσφατα έργα του συνδυάζει θεωρίες και
φόρμες του butoh με τον πρώιμο μοντέρνο χορό διερευνώντας τους τρόπους με τους οποίους
το σώμα γίνεται δοχείο μνήμης, μυθοπλασίας, παρελθόντος, αλλά και του έργου των
ιστορικών προσωπικοτήτων που τον έχουν εμπνεύσει. Mε τον μοναδικό του τρόπο, φτιάχνει
στο A ghost dance με χιούμορ και απωανατολίτικη ευαισθησία ένα νέο, βέβηλο και συνάμα

ονειρικό είδος χορού, πλέκοντας σύγχρονο χορό, butoh, χορούς του δρόμου, underground
κουλτούρες και voguing. Σ’ αυτόν τον «χορό μυθοπλασίας», πνεύματα που αιωρούνται
παίρνουν ζωή για μια στιγμή, για να θυμηθούν την ομορφιά της γήινης ζωής και να μας
αποχαιρετήσουν.
Η χορογράφος Racha Baroud και η μουσικός Kinda Hassan από τον Λίβανο (Deaf-Tones)
συναντήθηκαν ενώ μαινόταν ο πρόσφατος πόλεμος στη χώρα τους. Αυτό το γεγονός τις
ανάγκασε να αντιμετωπίσουν την ταυτότητά τους, τις επιλογές τους και τις πιο προσωπικές
πτυχές της συναισθηματικής τους ζωής. Στη σκηνή δημιουργούν έναν τρίτο χώρο, ένα
έδαφος όπου ο ήχος και η κίνηση μπορούν να διατηρούν τις αντηχήσεις και τις αντιφάσεις
τους. Πώς να μιλήσεις για το βίωμα του πολέμου όταν απλά θέλεις να μείνεις στη σιωπή; Με
καύσιμο την ανάγκη να εκφραστεί αυτό που οι λέξεις δεν μπορούν να μεταφέρουν, οι δύο
Λιβανέζες δημιουργοί και ερμηνεύτριες υφαίνουν με μουσική και κίνηση μια συγκλονιστική
παύση, ένα διάκενο που αιωρείται ανάμεσα στην ανάγκη να παραμείνεις στη σιωπή και στην
ανάγκη να συνεχίσεις να χτίζεις ενώ οι εσωτερικοί σου κόσμοι καταρρέουν, έναν αναστεναγμό
που επιχειρεί να βρει το χώρο του μέσα στο διάβα της Ιστορίας. When adjusted to
darkness: Δύο εξαιρετικές νέες δημιουργοί κάνουν για το MIR ένα σιωπηλό μα εκκωφαντικό
έργο.
Η ανερχόμενη θεατρική συγγραφέας, δραματουργός και επιμελήτρια Rhianna Ilube από το
Λονδίνο, παθιασμένη με την ιστορία των μαύρων της Αφρικής και τη «θεωρία της απο-
αποικιοποίησης», θέλησε να φτιάξει μια περφόρμανς για όσα έχουν υποστεί οι λαοί της
ηπείρου από όπου κατάγεται. Κατέληξε όμως να φτιάξει ένα έργο για την άνοδο του
ολοκληρωτισμού στις δυτικές κοινωνίες και για τη διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων με
στόχο τη συγκάλυψη των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Αλλά τι έγινε το 1884 και γιατί
επέλεξε αυτόν τον τίτλο; Εκείνη τη χρονιά έγινε το Συνέδριο του Βερολίνου (Berlin
Conference) που καθόρισε την ιστορία της Αφρικής. Σε αυτό, οι δεκατέσσερις δυτικές χώρες
που ήθελαν τα εδάφη της όρισαν τους κανόνες με τους οποίους θα τα διαμοίραζαν με βάση
τα συμφέροντά τους και καταπατώντας κάθε δικαίωμα των λαών της. Έπειτα από τρία χρόνια
έρευνας και συνεργασίας με μια μεγάλη ομάδα καλλιτεχνών και ειδικών επιστημόνων, και με
την καθοριστική συμβολή των ομάδων Coney και Koro, δημιουργήθηκε το έργο 1884 που
έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε στο MIR. Σε αυτή τη συγκλονιστική περφόρμανς-παιχνίδι
ρόλων, μια αποικία συγκροτείται, οδηγείται στον απολυταρχισμό και επαναστατεί. Τι θα φέρει
η αντίσταση και η εξέγερση; Πώς θα καταγραφούν τα γεγονότα από την Ιστορία; Αυτή η
συμμετοχική περφόρμανς κρατάει τρεις ώρες, αλλά είναι τόσο συναρπαστική που ο χρόνος
περνά χωρίς να το καταλάβει κανείς! Τολμήστε να παίξετε και δεν θα το μετανιώσετε!
Έχοντας στις αποσκευές του σπουδές χορού στο Paris 8 στη Γαλλία και ψυχολογίας στο
ΑΠΘ, ο Κωνσταντίνος Παπανικολάου έκανε αισθητή την παρουσία του ως ερμηνευτής σε
διεθνείς παραγωγές σύγχρονου χορού. Άρχισε να χορογραφεί το 2021 αναπτύσσοντας
αμέσως το προσωπικό του στιλ. Στο MIR 2023 τον απολαύσαμε μαζί με την ομάδα του στη
Διόρθωση – Μέρος Ι. Και αφού έσπασε κόκκαλα, πώς ήταν δυνατόν να μη ζητήσουμε την
ολοκληρωμένη εκδοχή; Η Διόρθωση – the director’s cut κάνει την πρεμιέρα της στο MIR
2025 καταλαμβάνοντας ένα θέατρο για να χωρέσει όλο το κοινό που πεθαίνει για απαντήσεις
σε καυτά ερωτήματα: Τι είναι «υψηλή τέχνη» και τι «ποπ»; Πόσο σουρεάλ είναι το να
προσπαθείς να επιβιώσεις στο καλλιτεχνικό στερέωμα του σύγχρονου πολιτισμού;
Παραμένοντας σινεφίλ και χοροφίλ, οι επτά υπέροχοι περφόρμερ συνεχίζουν να ψάχνουν το
φιλοσοφικό νόημα της τέχνης από το MIR 2023. Και αφού δεν δόθηκαν απαντήσεις την
πρώτη φορά, σιγά μη δοθούν τη δεύτερη… Μοναδικός, απολαυστικός, κάνει την πιο
απρόσμενη ανατροπή στις γνωστές φόρμες των παραστατικών τεχνών… Ο Κωνσταντίνος
Παπανικολάου και η απίστευτη ομάδα του ειδικά για το MIR!
Η arisandmartha είναι το όχημα της καλλιτεχνικής σύμπραξης των χορευτών, περφόρμερ και
χορογράφων Άρη Παπαδόπουλου και Μάρθας Πασακοπούλου. Ανάμεσα στη σκηνική και
τη site-specific χορογραφική παραγωγή, το έργο τους θέτει προκλήσεις στη σύγχρονη
χορογραφική πρακτική και στο πεδίο της διευρυμένης χορογραφίας, συνυφαίνοντας κίνηση,
λόγο και εννοιολογικές προσεγγίσεις που διερευνούν την ταυτότητα, τη συνύπαρξη, την
κατανάλωση της εικόνας, το σώμα ως αρχείο και τις τελετουργικές πρακτικές. Ύστερα από
χρόνια πρωτοποριακής δουλειάς, οι arisandmartha δημιουργούν επιτέλους ένα έργο για το
MIR! Το Outliers/Έκτροπα αποτελεί το πρώτο βήμα μιας ευρύτερης έρευνας για τη δυναμική

της εξουσίας που αναδύεται μέσα από το σχήμα κυριαρχίας-υποταγής και για τα ρευστά όρια
μεταξύ επιτρεπτού και απαγορευμένου. Το έργο δημιουργεί σκηνικά τέρατα για να
ενεργοποιήσει καταστάσεις όπου οι ερμηνευτές και το κοινό καλούνται να επανεκτιμήσουν
την άποψή τους για τον Άλλο και τη σχέση τους με το διαφορετικό, και να τοποθετηθούν
μεταξύ αποδεκτού και μη, επιθυμητού και ανεπιθύμητου.
Οι La Tierce είναι μια ομάδα χορού από την κεντρική Γαλλία. Οι δημιουργοί και χορογράφοι
της είναι οι Sonia Garcia, Séverine Lefèvre και Charles Pietri. Τα σώματα που φέρνει η La
Tierce στη σκηνή είναι συμφιλιωμένα με την ευαλωτότητά τους και επιχειρούν να μειώσουν το
χάσμα ανάμεσα στο χώρο της πλατείας και τη θεατρική σκηνή αντλώντας από ένα κοινό
παρόν και από τη φαντασία. Στο Construire un feu/Για να «χτίσεις» μια φωτιά, έξι
περφόρμερ αναζητούν τη στιγμή όπου διεστάλη ο χρόνος και γεννήθηκε αυτή η πύρινη
ανάγκη έκφρασης, ο χορός και η παραστατική τέχνη. Κρατώντας μόνο το ουσιαστικό από την
ποίηση, την ιστορία, την τελετουργία, επιστρέφουν στην πιο α-χρονική μορφή τέχνης, αυτή
που μπορεί να ανήκει σε κάθε εποχή, παρελθούσα ή μελλοντική, ακόμα και σ’ αυτές για τις
οποίες δεν γνωρίζουμε τίποτα: την τέχνη που μοιράζονται οι άνθρωποι γύρω από μια φωτιά.
Με μια αινιγματική χειρονομιακή γραφή που θυμίζει τους αντεστραμμένους κόσμους του
David Lynch, η χορογράφος και φωτογράφος Monia Montali και ο σκηνοθέτης François
Bodeux, δύο ιδιαίτεροι δημιουργοί από τις Βρυξέλλες, παρουσιάζουν ένα έργο γεμάτο
ποίηση και ακατανόητη γοητεία που κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα του στο MIR. Σε αυτό
αναζητούν μια οπτική γλώσσα που να συνδέει τον άνθρωπο με τον μη ορατό κόσμο. Στο Sur
la nature des choses invisibles/Περί της φύσης των μη ορατών πραγμάτων, δύο
ερμηνευτές και μια μηχανική κατασκευή καταλαμβάνουν τη σκηνή για να ανοίξουν μια δίοδο
προς το αινιγματικό, το ακατανόητο και το άφατο. Αιώνες ιστορίας επικάθονται σ’ έναν χορό
σαν προσευχή και σαν πολεμική ιαχή, προσιδιάζοντας σε μια νέα τελετουργία μύησης.
Περιδιαβαίνοντας ανάμεσα σε κείμενα, αρώματα, αναμνήσεις και εικόνες, και αντλώντας από
την αγαπημένη του πόλη, τις Βρυξέλλες, αλλά και από άλλα μέρη που έχει επισκεφθεί, ένας
μοναδικός περφόρμερ και φωτογράφος, ο Antoine Neufmars, υφαίνει μια διακριτική
εκμυστήρευση μεταξύ μυθοπλασίας και αυτοβιογραφίας, το Odorama: μια πρόσκληση να
διερευνήσουμε τη μνήμη με αφορμή ένα άρωμα…

Χώροι και πρόσβαση
Το MIR 2025 εξακτινώνεται σε ακόμα περισσότερες γειτονιές της Αθήνας και παρουσιάζει τα
δεκαέξι πρότζεκτ του προγράμματός του σε δώδεκα διαφορετικά σημεία της πόλης, σε
χώρους πολιτισμού αλλά και απρόσμενους χώρους της ευρύτερης Αθήνας, σε ακόμα
περισσότερες παραστάσεις για να χωρέσουν όλο το πολύβουο κοινό του! Παρουσιάζει
δεκαέξι πρότζεκτ, τα δώδεκα από τα οποία έχουν δημιουργηθεί ειδικά για το φεστιβάλ και
κάνουν την παγκόσμια πρεμιέρα τους σ’ αυτό.
Τα έργα του φεστιβάλ παρουσιάζονται στους εξής χώρους:
Πολυχώρος Λιπασμάτων Δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας μπροστά στο Σιλό
Space Baby, Μεγάλου Αλεξάνδρου 80, Μεταξουργείο
Μ54, Μενάνδρου 54, Ομόνοια
opbo studio, Φίλωνος 86, Πειραιάς
ΤΟ ΟΧΤΩ, Πολυτεχνείου 8, Αθήνα
Θέατρο ΡΟΕΣ, Ιάκχου 16, Γκάζι
Dot wip, Ζαχαρίτσα 40, Κουκάκι

Rabbithole, Γερμανικού 20, Μεταξουργείο
Σιντριβάνι στην Πλατεία Αργεντινής Δημοκρατίας, Πλ. Αργεντινής Δημοκρατίας 8, Αθήνα
(Παναθήναια)
PalmTree MCA, Κριναγόρου 13, Νέος Κόσμος
MAMMOT, Σίνα 52, Αθήνα
Cantina Social, Λεωκορίου 8, Θησείο
Σε όλη την πόλη
Σε παραλίες και πλατείες
Σε ένα βιομηχανικό πάρκο
Σε στούντιο και γκαλερί
Σε ένα σιντριβάνι
Σε φανταστικές πολιτείες
Σε έναν διαστημικό σταθμό
Σε έναν μετεωρίτη
Η είσοδος σε όλες τις εκδηλώσεις είναι ελεύθερη,
με δυνατότητα ηλεκτρονικής κράτησης θέσεων
(δεν χρειάζεται κράτηση στις περφόρμανς που γίνονται σε δημόσιο χώρο).