Φέτος είστε η "Αλίκη" στην παράσταση "1975" ή «Πιο γρήγορα, Εμμανουέλα!
Σκότωσε! Σκότωσε!» που γράφει και σκηνοθετεί ο Γιώργος Σίμωνας και ανεβαίνει στο
θέατρο Rabbithole από την ομάδα ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ. Θα μας μιλήσετε για την παράσταση
και για τον ρόλο σας;
Η παράσταση μας προσκαλεί να γυρίσουμε πίσω, στο 1975, και να κρυφοκοιτάξουμε όσα
συνέβησαν ένα βράδυ, σε μία ντίσκο, στην Αθήνα. Μια βραδιά που ξεκινά με χορό, ποτά και
προσδοκίες, πρόκειται πολύ σύντομα να πάρει μία πολύ διαφορετική τροπή.Μόλις έχει
τελειώσει η επταετία και όλοι είναι διψασμένοι για την αλλαγή. Ο καθένας από τους ήρωες, με
το δικό του τρόπο, θα πει : «Τώρα είναι η στιγμή». Και το συγκινητικό είναι ότι το εννοούν.
Όλα αυτά υπό το πρίσμα της απαγόρευσης της ταινίας «Εμμανουέλα». Κάποιος ρίχνει την
ιδέα να γίνει μια νέα «Εμμανουέλα», ελληνική. Οι συζητήσεις ανάβουν, τα όνειρα φουντώνουν
κι η «Εμμανουέλα» φαίνεται να γίνεται η γη της επαγγελίας.
Είναι μια παράσταση που θα δεις τους ήρωες να ζουν παράφορα, να εννοούν τη λέξη αγάπη,
να τολμούν να φανταστούν τον εαυτό τους αλλιώς, να μην κρύβουν την αμηχανία τους (δεν
υπήρχαν τότε οι οθόνες ως δικαιολογία βλέπεις) και να μάχονται γι’ αυτό που αναζητούν σαν
ο χρόνος να τελειώνει. Και ίσως για κάποιους από αυτούς να τελειώνει στ’ αλήθεια.

Και ανάμεσα σε όλον αυτόν τον ιδιόμορφο κόσμο, υπάρχει και η πιο γήινη περσόνα, υπάρχει η

ανέμελη, ονειροπόλα και πολλά άλλα Αλίκη που υποδύεσαι..

Η ηρωίδα που υποδύομαι εγώ είναι η Αλίκη, η σερβιτόρα της ντίσκο, είκοσι χρονών, φοιτήτρια
φιλοσοφικής. Δεν είναι από την Αθήνα κι ελπίζει η Αθήνα να γίνει το σπίτι της. Ψάχνει να βρει
την ελευθερία, να βρει το κουράγιο να υποστηρίξει τις επιθυμίες της, ψάχνει να βρει την
ταυτότητά της σε μία πόλη που αλλάζει. Λίγο πριν ολοκληρωθεί η βραδιά, η Αλίκη θα
ενηλικιωθεί από τα γεγονότα. Βίαια. Αλλά ποιος είπε ότι η ενηλικίωση είναι εύκολη;
Η Αλίκη αντιπροσωπεύει τη γενιά των γονιών μου, τη λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου, ό,τι κι
αν σημαίνει αυτό. Η σκέψη αυτή με συγκινεί βαθιά. Τους ανθρώπους αυτούς τους γνώρισα ως
ενήλικες, με ήδη ματαιωμένα όνειρα για όσα ακολούθησαν μετά τη μεταπολίτευση.
Τότε όμως δεν το ήξεραν αυτό. Τότε πίστευαν ότι: «Τώρα είναι η στιμή». Αυτή τη σύνδεση με
εκείνη τη γενιά ψάχνω κάθε βράδυ. Μια γενιά που τότε ήταν αισιόδοξη.

Αν πράγματι μπορούσατε να ταξιδέψετε στο 1975 και να βρεθείτε για μια βραδιά στην ντισκοτέκ
"Chiquita", τι θα θέλατε να πείτε στην ηρωίδα που υποδύεστε;
Θα της έλεγα να βρει τις στιγμές που νιώθει ελεύθερη και να κρατηθεί πάνω τους απ’ τα
μαλλιά. Ότι ο πατέρας της θα την αφήσει ήσυχη, όταν θα πορεύεται στη ζωή της, χωρίς να
ψάχνει το βλέμμα του. Ότι η Αθήνα είναι ωραία και να βγάλει πολλές φωτογραφίες, γιατί θ’

αλλάξει γρήγορα. Ότι τα σφηνάκια του Πητ μερικές φορές σου δίνουν λύσεις που δεν
περίμενες. Ότι την αγαπάω και τη σέβομαι. Και: «Ναι, ρε Αλίκη. Τώρα είναι η στιγμή».

Οφείλω να ομολογήσω ότι προσωπικά εντυπωσιάστηκα από την αρμονική ερμηνεία
όλου του (δεκαμελούς) θιάσου, σε μια παράσταση μάλιστα που ουσιαστικά είναι ένα
πάρτι επί σκηνής, με καταιγιστική παράλληλη δράση όλων των χαρακτήρων. Πώς
φτάσατε σε ένα τόσο άρτιο αποτέλεσμα;
Φτάσαμε εκεί, έχοντας τη διάθεση να φτάσουμε εκεί. Τολμήσαμε να ονειρευτούμε μαζί αυτόν
τον κόσμο, να προβληματιστούμε, να υπάρξουμε 15 άνθρωποι μαζί, σχεδόν σε καθημερινή
βάση, στον ίδιο χώρο και να αντέξουμε ο ένας τον άλλον. Δε θα πω ψέμματα, δεν ήταν
εύκολο. Όμως, τίποτα καινούργιο δεν είναι εύκολο. Ο Γιώργος Σίμωνας πρότεινε κάτι νέο, που
δεν είχε οδηγίες χρήσης. Κι ο ίδιος πολλές φορές αναρωτιόταν μαζί μας για το ένα, ή το άλλο.
Όμως αυτός ακριβώς ήταν κι ο σκοπός του κι αυτή ήταν η ομορφιά της διαδικασίας. Όταν
υπάρχει ερώτηση σημαίνει πως κάτι είναι ζωντανό. Οι απαντήσεις στην τέχνη αφορούν κάτι
που έχει σταματήσει να εξελίσσεται, κάτι που έχει πεθάνει.
Φυσικά δεν μπορώ να μην αναφέρω και τη συμβολή της Κικής Μπάκα που με ένα μαγικό
τρόπο ενορχήστρωσε την κίνηση δέκα διαφορετικών ανθρώπων, οι οποίοι βρίσκονται διαρκώς
επί σκηνής.

"Οι απαντήσεις στην τέχνη αφορούν κάτι
που έχει σταματήσει να εξελίσσεται"

Από ό,τι διαβάζω ,έγινε μια αρκετά μεγάλη έρευνα προκειμένου να γραφτεί το έργο
(υπογράφετε και την δραματουργική επεξεργασία του κειμένου της παράστασης).Ποια
ήταν η διαδικασία με την οποία αντλήθηκε το απαραίτητο υλικό για την εποχή;
Αναζητήσατε να δείτε και την ταινία "Εμμανουέλα" του 1975;
Βέβαια! Για την ακρίβεια ήταν το πρώτο πράγμα που έκανα, καθώς δεν την είχα δει. Είχα
ακούσει γι’ αυτή (ποιος δεν έχει ακούσει για τη θρυλική πια Εμμανουέλα;).
Η έρευνα ήταν ενδελεχής και οδηγήθηκε προς όλες τις κατευθύνσεις: αρχειακό υλικό,
αποκόμματα από εφημερίδες, βιβλιογραφία, ντοκιμαντέρ, ταινίες, μουσική και φυσικά
συνεντεύξεις. Μιλάμε για μια εποχή που έχουμε την τύχη οι άνθρωποι που την έζησαν να
μπορούν να μας την αφηγηθούν. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο! Ό,τι κι αν διαβάσεις για μια
εποχή που δεν έχεις ζήσει, όσα καλά κι αν έχεις μελετήσει το υλικό σου, τίποτα δε συγκρίνεται
με τις αφηγήσεις των ανθρώπων που σου μιλούν για το βίωμά τους.

Ποιος είναι ο σκοπός της ομάδας "Νοσταλγία" και ειδικότερα με την παράσταση αυτή;
Η «Νοσταλγία» είναι μια ομάδα που είμαι πολύ ευγνώμων που βρέθηκε στο δρόμο μου. Κι
αυτό γιατί είναι άνθρωποι που δε διστάζουν να πειραματιστούν με τις φόρμες, με το λόγο, δε

φοβούνται «μη και σπάσουν τ’ αυγά». Αντιθέτως θα έλεγα: το επιδιώκουν. Νομίζω αυτός είναι
κι ο σκοπός τους με την παράσταση αυτή. Ένα πείραμα πάνω στο θέατρο ντοκουμέντο,
εξετάζοντας μια δεκαετία με τρομερό ενδιαφέρον.

Η "Εμμανουέλα" λογοκρίθηκε στην εποχή της. Στην δική μας εποχή υπάρχει
λογοκρισία στην τέχνη; Κάποιοι υποστηρίζουν ότι έχουμε περάσει πια στην ¨αυτο-
λογοκρισία"…
Προσπαθώ να είμαι πολύ προσεκτική, όταν εμφανίζονται μπροστά μου τέτοιοι όροι (οι
προηγούμενες μου σπουδές στη Νομική βλέπεις) και να μην τους χρησιμοποιώ ελαφρά τη
καρδία. Η τέχνη όσο προ(σ)καλεί τον άνθρωπο να κοιτάξει αλλιώς την πραγματικότητα, τόσο
περισσότερο ενοχλεί. Αυτό είναι κάτι που συνέβαινε, συμβαίνει και θα συνεχίσει να
συμβαίνει. Αυτό που με απασχολεί, ειδικά στην εποχή μας, είναι οι κρυφές μορφές
«λογοκρισίας». Ποιες παραστάσεις, ή έργα τέχνης προβάλλονται; Ποια είναι εκείνα για τα
οποία δεν ακούμε και γιατί; Στην εποχή της πληροφόρησης, αν επιλέξεις να μην μιλήσεις για
κάτι, νομίζω ότι είναι σα να το αποσιωπάς, να το «λογοκρίνεις» κατά μία έννοια.
Τώρα για την αυτολογοκρισία τι να πω… ανοίγει μία τεράστια κουβέντα! Θα πω μόνο μία
σκέψη μου: ο λόγος είναι κάτι δυναμικό που εξαρτάται από πλαίσιο στο οποίο λέγεται κάτι,
από ποιον λέγεται κάτι και σε ποιον. Το να πιστεύουμε ότι θα φτιάξουμε ένα κατάλογο με
λέξεις/φράσεις που είναι οι “σωστές” νομίζω στερεί από τον τρόπο που εκφραζόμαστε την
ελευθερία, τον αυθορμητισμό και το χιούμορ.

"Ό,τι κι αν διαβάσεις για μια εποχή που δεν έχεις ζήσει, όσα καλά κι

αν έχεις μελετήσει το υλικό σου, δε συγκρίνεται με τις αφηγήσεις των

ανθρώπων που σου μιλούν για το βίωμά τους"

Το σεξ στην τέχνη, σύμφωνα και με το έργο, φαίνεται να έχει μεγάλο αντίκτυπο στο
κοινό του 1975 (ουρές στους κινηματογράφους, πορείες στους δρόμους κλπ). Συνεχίζει
άραγε να πουλάει και να απασχολεί τους θεατές ο ερωτισμός στην τέχνη εν έτει 2023;
Το σεξ στην τέχνη (αν δε γίνεται για λόγους κατανάλωσης) είναι πάντα μία πολιτική δήλωση.
Το 1975 οι ουρές στους κινηματογράφους δεν έγιναν μόνο για να δουν την Εμμανουέλα να
βγάζει τα ρούχα της. Κυρίως έγιναν, γιατί ήταν απ’ τις πρώτες φορές που μία ταινία τέτοιου
μεγέθους τόλμησε να δείξει την απόλαυση της γυναίκας.
Σε μια εποχή, στην οποία οι άνθρωποι είναι σε ανοιχτό διάλογο με τη σεξουαλικότητά τους και
βρίσκουν το κουράγιο να μην την κρύβουν, οι γυναίκες διεκδικούν το βλέμμα πάνω στο σώμα
τους (χρόνια το βλέπαμε μέσα απ’ την αντρική ματιά), ζητήματα συναίνεσης και παραβίασής
της μας απασχολούν καθημερινά νομίζω ότι, ναι, ειδικά εν έτει 2023 απασχολεί το κοινό ο
ερωτισμός στην τέχνη.

Δραματουργική επεξεργασία κειμένου είναι κάτι που έχετε κάνει και στο παρελθόν.
Είναι κάτι που θα σας ενδιέφερε να το εξελίξετε και πιθανώς να γράψετε στο μέλλον ένα
δικό σας θεατρικό έργο, αν δεν το έχετε ήδη κάνει;
Το θέατρο είναι μία τέχνη που αγαπώ βαθιά και θα ήθελα να την εξερευνήσω από

διαφορετικά πόστα. Υπάρχουν κείμενα που επεξεργάζομαι εμμονικά, χρόνια τώρα. Ελπίζω πως
όταν οι συνθήκες είναι οι κατάλληλες, θα βρουν το δρόμο τους προς τη σκηνή.

Έχετε ασχοληθεί αρκετά και με το θέατρο για παιδιά. Τι είναι αυτό που σας ελκύει στο
είδος αυτό του θεάτρου;
Τα παιδιά σου χαρίζουν απλόχερα μια ελευθερία που είναι πολύτιμη, συμφωνούν εξ αρχής ότι
τώρα θα κάνουμε μια σκανταλιά μαζί.
Σε κάποιες από τις παιδικές παραστάσεις που έχω συμμετάσχει υπήρχαν σημεία στα οποία
απευθυνόμασταν στα παιδιά, για να μας δώσουν τη λύση. Η φαντασία και το χιούμορ όσων
έλεγαν είναι αδιανόητα! Είναι μία διαρκής πηγή έμπνευσης.

"Είναι μία διαρκής πηγή έμπνευσης τα παιδιά"

Είστε απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος
και κατάγεστε από την Θεσσαλονίκη. Ποιες ήταν οι παράμετροι που σας έκαναν να
"κατηφορίσετε" προς την Αθήνα; Πολλοί υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει αρκετός χώρος
στη Θεσσαλονίκη για να "ευδοκιμήσει" ένας νέος καλλιτέχνης. Προσυπογράφετε;
Ήρθα στην Αθήνα λίγους μήνες πριν το πρώτο lockdown. Πολύ καλό timing! Είχα μόλις βγει
από τη σχολή, είχα δίψα, όρεξη και περιέργεια και ξαφνικά είδα τη μία δουλειά μου μετά την
άλλη να ακυρώνονται και τα θέατρα να κλείνουν. Την Αθήνα επί της ουσίας τη γνωρίζω τον
τελευταίο χρόνο και την έχω ερωτευτεί! Λατρεύω το ρυθμό της (κι ας είναι φρενήρης), τις
γειτονιές της, το ότι μέσα σε ένα τετράγωνο μπορεί να είναι η πιο άσχημη και η πιο όμορφη
πόλη συγχρόνως. Ναι, η Αθήνα μπορεί να γίνει σκληρή και απρόσωπη, αλλά την ίδια στιγμή
και τρομερά απελευθερωτική κι αυτή είναι και η μαγεία της.
Στη Θεσσαλονίκη ένιωθα πως δεν μπορούσα να αναπνεύσω, πριν ακόμα αρχίσω να
ασχολούμαι με το θέατρο (όπου εκεί τα πράγματα είναι ακόμα πιο περιορισμένα). Νιώθω
ώρες - ώρες πως αυτή η υγρασία του Θερμαϊκού έχει καθίσει πάνω από την πόλη, καθιστώντας
δύσκολη οποιαδήποτε κινητικότητα και διάθεση για αλλαγή.
Μην παρεξηγηθώ: δεν εννοώ πως δεν γίνονται σημαντικά πράγματα και στη Θεσσαλονίκη στο
θέατρο (εντός και εκτός μεγάλων φορέων), απλά οι άνθρωποι που πολεμούν γι ‘ αυτά, εκεί
παλεύουν σκληρά με άλλου είδους “τέρατα” από αυτά της Αθήνας. Εμένα αυτά τα τέρατα δε
μου ταίριαζαν. Διάλεξα άλλα, που τουλάχιστον σου αφήνουν την πιθανότητα αναπνοής.
Τις στιγμές πάντως που βγαίνει ο ήλιος και στεγνώνει η υγρασία η πόλη αυτή είναι κούκλα!

Ποια είναι η θέση σας για το πρόσφατο Προεδρικό Διάταγμα που εξισώνει τους
καλλιτέχνες των παραστατικών τεχνών με απόφοιτους λυκείου; Ποιες είναι οι κινήσεις
που πρέπει να γίνουν από τα θεσμικά όργανα, αλλά και από τον κάθε καλλιτέχνη
χωριστά;

Τη στιγμή αυτή, που απαντάω στην ερώτηση, έχει ήδη παραιτηθεί το σύνολο των καθηγητών
του Εθνικού Θεάτρου. Σήμερα προσπαθούσα να συγκρατήσω όλη μέρα τα δάκρυά μου: από
θλίψη, από οργή κι από συγκίνηση. Συγκίνηση για όλους τους ανθρώπους πους ενωμένοι
παλεύουν ενάντια στο παράλογο. Νομίζω τέτοιου είδους κινήσεις πρέπει να γίνονται απ’
όλους μας. Πάλης ενάντια σε κάθε παραλογισμό ντυμένο με προφάσεις και νομικές φανφάρες.
Να θυμόμαστε ότι αυτό το Προεδρικό Διάταγμα το γέννησε η χώρα του: «Να ασχοληθείς με
την τέχνη, αλλά πρώτα να τελειώσεις μια κανονική σχολή» (ποιες είναι οι μη κανονικές
σχολές;), «Να περάσεις στο Πανεπιστήμιο, να πάρεις το πτυχίο σου και μετά να κάνεις ό,τι
θέλεις» (πότε ξεκινάει αυτό το μετά;), «Έχεις έτοιμη, στρωμένη δουλειά και θα την αφήσεις;»
(Ναι, ήταν η δική σου στρωμένη δουλειά , όχι η δική μου), «Είσαι ηθοποιός; Δηλαδή αυτή
είναι η δουλειά σου;»(Ναι!)!

Και οι γονείς σου πως αντέδρασαν Χρύσα που αφήνεις τη Νομική για το θέατρο;

Πριν αρχίσω να σπουδάζω θεατρο, αποφοίτησα από τη Νομική. Η Νομική πέρασε από πάνω
μου και δεν ακούμπησε. Δεν πατούσα σχεδόν ποτέ στο μάθημα και διάβαζα στις εξεταστικές
σαν κατάδικος «γιατί η Νομική είναι καλή σχολή και πρέπει να την τελειώσεις». Κι ας μου ήταν
ξεκάθαρο ότι δε με ενδιαφέρει καθόλου το αντικείμενο ήδη από την αρχή. «Το πτυχίο της
Νομικής είναι ένα καλό πτυχίο». Άρα υπάρχουν και κακά πτυχία; Θα μου πεις επιλογή σου να
μην πατάς, άλλα παιδιά αφιερώνονται σ' αυτό με πάθος. Ναι, αλήθεια είναι αυτό. Όπως είναι
αλήθεια ότι έχω ένα πτυχίο ΑΕΙ αυτή τη στιγμή με ελάχιστο κόπο από εμένα σε αντίθεση με
ένα πτυχίο που εξισωθηκε με το απολυτηριο λυκείου μου για το οποίο κόπιασα πολύ για τρία
χρόνια, ήμουν σε καθημερινή βάση στη σχολή επί 10 ώρες το λιγότερο και η καθημερινή
δουλειά και διάβασμα ήταν κάτι δεδομένο.
Τα Προεδρικά Διατάγματα δεν ξεπετιούνται ξαφνικά από μόνα τους. Κάθε ένας
σπιτονοικοκύρης που δε σου νοιακιάζει το σπίτι του, όταν του λες ότι είσαι ηθοποιός, μας
φέρνει πιο κοντά σε τέτοιου είδους υποτίμηση των σπουδών μας και του κλάδου μας.

Η Χρύσα Κολοκούρη μίλησε με το Γιάννη Αργυρούδη!

Ταυτότητα Παράστασης
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ/ΣΥΓΓΡΑΦΗ: Γιώργος Σίμωνας
ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΑ: Χρύσα Κολοκούρη
ΚΙΝΗΣΗ/ΧΟΡΟΣ: Κική Μπάκα
ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ: Τώνια Ράλλη
ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ: Νατάσσα Παπαστεργίου
ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΙΑ: Ευαγγελία Γκότση (Grace Gely)

ΦΩΤΙΣΜΟΙ: Γιώργος Ιεραπετρίτης, Γιώργος Βλαχονικολός
ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΣΚΗΝΙΚΟΥ: sickmyduck.lab
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Μαρία Τούλτσα
GRAPHIC DESIGN: Ηλίας Πανταλέων
ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ: Λουκία Ανάγνου
ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΟΥ: Μαριάνθη Ράδου
ΒΟΗΘΟΣ ΧΟΡΟΓΡΑΦΟΥ: Ηώς Αντωνοπούλου
ΒΟΗΘΟΣ ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΟΥ: Αθηνά Χατζ Κασσέμ
ΗΘΟΠΟΙΟΙ:
Μιχάλης Ζαχαρίας, Στάθης Κόκκορης, Χρύσα Κολοκούρη, Φώτης Λαζάρου, Στέφανος
Λώλος, Σοφία Μανώλη, Βάσω Παύλου, Νικόλας Πιπεράς, Συμεών Τσακίρης, Χρήστος
Χριστόπουλος
Επικοινωνία: Δάφνη Ανέστη,
Διάρκεια: 120’

RABBITHOLE
Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:00
Εισιτήρια: 18 ευρώ (με ποτό), γενική είσοδος: 15 ευρώ, 10 ευρώ (ανέργων, άνω των 65
ετών), 8 ευρώ (ατέλειες, κάρτες ΣΕΗ ΣΕΧΩΧ0)
Οnline προπώληση από 6 Ιανουαρίου μέσω viva (προσφορά: τα πρώτα 20 εισιτήρια 12
ευρώ) & αγορά στα σημεία προπώλησης viva
Κρατήσεις, πληροφορίες: 210 52 49 903 |  Ώρες ταμείου: 18:00 - 21:00
Η παράσταση είναι κατάλληλη για θεατές 18+ .